Öğretmenler günü

Bir öğretmenler günü daha geldi çattı. Meslekteki üçüncü yılım. Lisedeki ders anlatışlarım geliyor aklıma. Öğretebildiğim zamanki küçük mutluluklarım.
Değişen sadece zamandı. Yıllar geçtikçe hissiyatımın derinliği, ülkümün yüceliği azalacağına bilfiil arttı. Gençlik hezeyanlarım yerini öğrencilerimin gözlerindeki parıltıya bıraktı. Onlarla büyüdüm. Sabretmeyi, sevmeyi, paylaşabilmeyi onlarla öğrendim. Yağmur yağarken nöbet tutmanın, tenefüslerde çay içip sohbet etmenin bir mutluluk sebebi olduğunu bilmezdim. Verdiğim bir kitabın o öğrencinin hayatını değiştirebileceğini ön göremezdim.İsmimin anlamının en ihtiyaçları olan duygu olduğunu tahmin edemezdim.


Anneannemi izlerdim küçükken. Çiçeklerine çocukları gibi bakar, onlar büyüyüp serpildiğinde gözlerinin içiyle gülerdi. Her türlü musibete karşı onlara bir kalkan olurdu ve bahar geldiğinde bahçesinin güzelliğine gururla bakardı. Ben bu bakışı o zamanlar hiç anlayamazdım. Ama şimdi anlamakla kalmıyor adeta yaşıyorum. Verdiğim emeklerin karşılığını damla damla gördüğümde karanlıktan aydınlığa süzülen bukle bukle sevinçle doluyorum. Yaşadığımı, , derin nefesler alabildiğimi hissediyorum. Ciğerlerim oksijenle dolup, beynim bu anı idrak edebildiğinde mücadelenin değerini daha da iyi anlıyorum.
Hırslarımın, ihtiraslarımın, var ettiğim kibrin bir hiç olduğunu bir öğrencim bana bakıp gülümsediğinde fark ediyor, geçen zamanın telafisi olmadığını bildiğimden yanlışlarımı doğru sandığım her günüme bir dizi sövüp geçiyorum. Duygusal tatminin gün ve gün doruklarına ulaştığımda "iyi ki öğretmen olmuşum" diyor, kurtarabildiğim her hayatın bana ikinci bi hayat aşıladığını fark ediyorum.
Ama bazen kendimi aciz hissettiğim anlar oluyor. Kendimi heder edip olumlu bir sonuç alamadığımda bunun vebalini taşıma sorumluluğu bilincime ağır geliyor. Bu meslekte yenilgiyi kabullenmek ağrıma gidiyor. Çünkü bizler düşen bir kalenin ok atan son savaşçılarıyız, bize teslim olmak değil gerekirse bu uğurda ölmek yaraşır diyorum. Umutsuzluğa düştüğüm her an bu kararlılık beni yeniden diriltiyor. Yarın bugünden daha aydınlık olacak, çicekler daha güzel kokacak, insanlar birbirine sevgiyle bakacak diyorum.
Biliyorum ki ben bırakırsam , bana inanan herkes bırakacak. Ben inanmazsam, öğrencilerim kaşlarını çatacak. Ben onlara güvenmezsem onlar kendi yanlış bildiklerini doğru okuyacak.
Ve son umut da kaybolacak. Toplumu derinden sızlatan acılar fırsat kollayıp, başka haksızlıklara göz yumacak. Bu uğurda ateşe su götüren karınca olmak ne güzel!
Eğitim umuttur yazmıştı bir öğrencim. Bugün daha umutluyuz ve doğal olarak en güçlüyüz!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dostlukların bitmesi üzerine

Uzunca zamandır dostluk mefhumu üzerine düşünüyorum. Çaresizliğimizin arşa vardığı o hazin gecelerin birindeyim aslında. Sevginin veresiye bile verilemediğini, insanların kalplerinin mühürlendiğini fark ediyorum. Kimsenin kimseye güvenmediği, kimsenin karşılık beklemeden iyilik etmediği, iyilik edenin de enayi yerine konduğu, sonrasında bunun bir görevmiş gibi addedildiği, insanların samimiyeti, malı gibi sakındığı zamanlar bunlar. Kendimden yola çıkıyorum. Lise çağlarımdan beri, beni anlamasını ümit ettiğim insanların, türü bitme tehlikesi altındaki yaban hayvanlarının nüfusundan dahi az olması canımı yakıyor yakmasına fakat asıl tehlikeyi, zor bulunan dostlukları için mücadele etmekten sakınan insanlarda görüyorum. Maddi değerlerini, manevi unsurlardan üstün gören bir garip aciz topluluk, farkında olamadan materyalistleşiyor, basit hesaplarla dostluklarının içine ediyordu. Karmaşık dürtülerinin etkisinde ona neyin iyi geleceğini belirleyemeyen yığınlar, mutluluğu ne yazık ki ...
Devamı

Hakikatin seyahatnamesi

Sonu “yordum” ile biten cümleler kurmak istediğim manasız gecelerimden birindeydim. Klasik müziğin köpürttüğü ruh vaziyetimin engin deryasında kulaç atarken eski günlerimizi düşünüp hüzünleniyordum. Eskiden diyordum, eskilerdeki mutsuzluklarımı gölgeliyordum. Gölgeler insanlara huzur veriyordu fakat ben gerçekleri arayıp, yalanlara sığınarak huzur bulduğunu zanneden güruhtan olamıyordum. Benim ilacım hakikatteydi. Onun peşindeyken mutluydum. Ondan ayrıldığımda yolunu şaşırmış bir gezgin, biçare gönüllerde bir saplantı gibiydim. Kalbime saplanan okun vereceği acıyı, riyakarların ve kendini bilmezlerin dünyasındayken ziyadesiyle yaşıyordum. İronik olan ise bu dünya onlar gibilere aitti. Küçükken aidiyet mefhumunun bu denli önemli bir şey olduğunu bilemezdim. O çağlarda çölde kimsesiz bir bedevi gibi yaşanabileceğine inanıyordum. İnançlarım beni aydınlığa çıkarır zannediyordum. Yanılmıştım. İnsanın yanılgılarını kabullenmesi ne denli zormuş, bunu yıllar yılı acı çekerek anlamıştım. Acı...
Devamı

İnsanlardan tiksinmeye başlamak üzerine

İnsanlarla başlıyorum, onlarla bitiyorum. Onları anlamaya çalıştıkça, giden gençliğimin ardından bakıp hüzünleniyorum. Kendini tanımaktan aciz, önyargıları dağları aşmış beşer yığınlarıyla, galibi belirsiz savaşlarda yitip tükeniyorum. Kahrolası adaleti karanlık yollarda, tökezleyip durduğum bozuk kaldırımlarda ararken, adil olamayan insanların verdiği hükümlerde kaybolup gidiyorum. Vicdanını menfaatlerine satmış, hırslarını benliğinin esiri yapmış, düşüncelerini dünyanın merkezinde sanmış bir güruhla küçülüyor; emeği değersiz gören, sevgiyi inkar eden, saygısızlığı şiar edinen bir nesille yaşamaktan tiksiniyorum. Bildiği yanıldığına yetmeyen, ihtirasları sebebiyle önündeki güzellikleri görmeyi reddeden, taktığı at gözlüğüne dört elle sarılıp bunu maneviyatının en değerli metası addeden küçük insanlara katlanmak zorunda kalıyorum. Vizyonsuzluktan önünü dahi göremeyen bir kitlenin kendini beğenmişliğine şaşırıyor, güneş balçıkla sıvanmaz sözüne tepki olarak doğmuş insanların, her insan ...
Devamı