Mantığın çöküşü

Küçüklükten beri mantıklı olmayı şiar edinen bir insandım. Bilirdim ki mantık bana hep doğru yolu gösterecekti, diğerlerinden farklı ve müstesna olmamı sağlayacaktı. Buna yürekten inanmıştım.


Matematik derslerini en önde dinliyor, felsefede dersi kaynatmaya çalışanlara öfke kusuyordum. Lanet insanlardı diğerleri, hayvansı pisliklerdi. Düşünmekle alakaları dahi olmaz, hayatı yemek, içmek ve eğlenmek olarak görürlerdi. Ben ise düşünmeyi seviyordum. Analizlerimi dinleyen ve beni ciddiye alan insanları göklere çıkarıyor, mütemadiyense beni iplemeyenlere rast geliyordum. Hırçın bir genç olup çıkmıştım. Sanki bu dünyada yerim yoktu. Konuşacak, beni anlayan birilerini arardım fakat çevremde bulamazdım.




Ve bir gün bi kadın tanıdım, beklentilerin aksine güzel değildi. Çirkin de diyemem fakat dış görüntü olarak bende bi heyecan uyandırmıyordu. Ama beni o kadına çeken bir şeyler vardı. Diğerlerinden farklıydı. İnsanların saçma bulduğu analizlerimi can kulağıyla dinler, feveranlarıma karşı tatlı tatlı gülümser ve beni sakinleştirirdi. Beraber, felsefeden, psikolojiden konuşur, derin toplum analizleri yapar, o güne kadar içime atmak zorunda kaldığım neyim varsa açığa çıkarmamı sağlardı. Bana değer verdiği belliydi ve bu tavrı beni önemli kılıyordu. Onun yanında kendimi hiç olmadığım kadar özel hissediyordum. Bana inanmıştı ve benim küllerimden doğmamı sağlamıştı.Güzel gözlü Türkan Şoray'ın dediği gibiydi. Sevgi emekti. Gözlerine baktığımda kalbim çarpmıyordu belki , elini tuttuğumda elim sıcacık olmuyordu, ama onu düşündüğümde yüreğim parça parça oluyordu. İşte önemli olan da belki buydu. Beni, dış görünüşüm dolayısıyla değil kafamın içindekiler, benliğim itibariyle sevmişti.


Bunu anladığım o ılık ilkbahar akşamında çisil çisil yağmur yağıyordu ve ben kollarımı yukarı kaldırmış, o güne kadar sürekli serzenişlerde bulunduğum rahmet dağıtan yaratıcıya, "biliyorum beni duyuyorsun, ben hayatımda hiç olmadığım kadar mutluyum şu an; çünkü sen Tanrım beni tamamlayan diğer yarımı, doğduğumda benden aldığını, en ihtiyacım olan zamanda bana geri verdin, sana sonsuz kere şükürler olsun" diyordum.


Lakin bu rüya işte tam o zaman sonlandı. Hayallerimi gerçek, beni erkek hissettiren, aşkın gözlerin gördüğünden öte olduğunu gösteren o kadın, bir trafik kazası geçirmişti. Ölmüştü. O gün itibariyle ben de ölmüştüm. Hayallerim ölmüş, ruhum sonsuzluğunu kaybetmişti. O çok önemsediğim mantığım artık işlemez haldeydi. Takatim kalmamış, yaşama olan umudum bitip tükenmişti. Kazandığım diğer yarımı, tekrar kaybetmiştim ve artık hayat olanca acımasızlığıyla dizlerimin bağını çözmüştü. Teslim olmuştum ve akabinde düşünmemeye başlamıştım. Çünkü düşünenler ölürlerdi ve ben o günden sonra daha fazla ölümü kaldıramazdım artık.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dostlukların bitmesi üzerine

Uzunca zamandır dostluk mefhumu üzerine düşünüyorum. Çaresizliğimizin arşa vardığı o hazin gecelerin birindeyim aslında. Sevginin veresiye bile verilemediğini, insanların kalplerinin mühürlendiğini fark ediyorum. Kimsenin kimseye güvenmediği, kimsenin karşılık beklemeden iyilik etmediği, iyilik edenin de enayi yerine konduğu, sonrasında bunun bir görevmiş gibi addedildiği, insanların samimiyeti, malı gibi sakındığı zamanlar bunlar. Kendimden yola çıkıyorum. Lise çağlarımdan beri, beni anlamasını ümit ettiğim insanların, türü bitme tehlikesi altındaki yaban hayvanlarının nüfusundan dahi az olması canımı yakıyor yakmasına fakat asıl tehlikeyi, zor bulunan dostlukları için mücadele etmekten sakınan insanlarda görüyorum. Maddi değerlerini, manevi unsurlardan üstün gören bir garip aciz topluluk, farkında olamadan materyalistleşiyor, basit hesaplarla dostluklarının içine ediyordu. Karmaşık dürtülerinin etkisinde ona neyin iyi geleceğini belirleyemeyen yığınlar, mutluluğu ne yazık ki ...
Devamı

Hakikatin seyahatnamesi

Sonu “yordum” ile biten cümleler kurmak istediğim manasız gecelerimden birindeydim. Klasik müziğin köpürttüğü ruh vaziyetimin engin deryasında kulaç atarken eski günlerimizi düşünüp hüzünleniyordum. Eskiden diyordum, eskilerdeki mutsuzluklarımı gölgeliyordum. Gölgeler insanlara huzur veriyordu fakat ben gerçekleri arayıp, yalanlara sığınarak huzur bulduğunu zanneden güruhtan olamıyordum. Benim ilacım hakikatteydi. Onun peşindeyken mutluydum. Ondan ayrıldığımda yolunu şaşırmış bir gezgin, biçare gönüllerde bir saplantı gibiydim. Kalbime saplanan okun vereceği acıyı, riyakarların ve kendini bilmezlerin dünyasındayken ziyadesiyle yaşıyordum. İronik olan ise bu dünya onlar gibilere aitti. Küçükken aidiyet mefhumunun bu denli önemli bir şey olduğunu bilemezdim. O çağlarda çölde kimsesiz bir bedevi gibi yaşanabileceğine inanıyordum. İnançlarım beni aydınlığa çıkarır zannediyordum. Yanılmıştım. İnsanın yanılgılarını kabullenmesi ne denli zormuş, bunu yıllar yılı acı çekerek anlamıştım. Acı...
Devamı

İnsanlardan tiksinmeye başlamak üzerine

İnsanlarla başlıyorum, onlarla bitiyorum. Onları anlamaya çalıştıkça, giden gençliğimin ardından bakıp hüzünleniyorum. Kendini tanımaktan aciz, önyargıları dağları aşmış beşer yığınlarıyla, galibi belirsiz savaşlarda yitip tükeniyorum. Kahrolası adaleti karanlık yollarda, tökezleyip durduğum bozuk kaldırımlarda ararken, adil olamayan insanların verdiği hükümlerde kaybolup gidiyorum. Vicdanını menfaatlerine satmış, hırslarını benliğinin esiri yapmış, düşüncelerini dünyanın merkezinde sanmış bir güruhla küçülüyor; emeği değersiz gören, sevgiyi inkar eden, saygısızlığı şiar edinen bir nesille yaşamaktan tiksiniyorum. Bildiği yanıldığına yetmeyen, ihtirasları sebebiyle önündeki güzellikleri görmeyi reddeden, taktığı at gözlüğüne dört elle sarılıp bunu maneviyatının en değerli metası addeden küçük insanlara katlanmak zorunda kalıyorum. Vizyonsuzluktan önünü dahi göremeyen bir kitlenin kendini beğenmişliğine şaşırıyor, güneş balçıkla sıvanmaz sözüne tepki olarak doğmuş insanların, her insan ...
Devamı