Geçmişin izinde

Eskilerden korkar insan. Bazen ona bakıp hüzünlenir. Ne çok şey yaşamıştır geçmişinin izinde. Bir hikaye hiç bitmeyecekmiş gibi akar durur zihninde.

Geçmiş bulanıktır kirli bir su gibi. Geçmiş hafızalardadır  başı sonu belli olmayan bir masal gibi. Bastırıp unutamadıkların, isteyip ulaşamadıkların, arayıp bulamadıkların, mazide kalan her ne haltsa, gözünün ucundadır ne de olsa. Kurtulmak istesen de paçandan kıskıvrak yakalar, soğuk elleri boğazında, nefesin olur yakar seni.

Boğazında düğümlenenler, yaşadıklarının etkisidir ne de olsa. İnsan ne yaşarsa o olur bu sebeple. Zamanında gururu kırılmış biri, gururunu kıranlar konusunda müteessir, acı çekmiş biri, acısının gölgesinde aciz, hak yemiş biri, haksızlığın hicap duyan deryasında ürkek ve saldırgandır.


Olayları değerlendiriş biçimimiz öznel olsa da merhametimiz ve hakikatler bir tokat gibi vurur insanın yüzüne. Yüzleşebilecek cesaretin olduğunda aynadır yaşadıkların. Hiç kabullenmesen bile ezikliğini yüreğinde taşırsın yıllarca. Her gün yapamadıklarına hayıflanır, kim olduğunu kendine söylediklerinden değil de yaşadıklarından ve hissettiklerinden anlarsın.



Yaşamın ağırlığı kurşun gibi çöker yüreğine. Birikmiş anıların, üzerindeki enkazdır çoğu zaman.  Sıkışıp kalmışlığın çaresizliğinde boş vermişliğe verirsin kendini. Gamsızlık kurtuluştur ne de olsa. “Hiç” dersin ve yaşamaya devam edersin. 


Her  “hiç” yeni bir başlangıçtır fakat başlangıçlar da “hiçliğin” izini taşır. “Ne çok şey vardı eskiden, ne çok insan girmiş hayatıma” dersin. Eşyanın tabiatıdır malum. Onlar da artık bir “hiç” gibiler. Anımsayamazsın bile fakat içinde yarattıkları boşluğu tarif de edemezsin. Sen onlarla “sen” olmuşsundur. İlkokul arkadaşınla oynadığın tek kale maç, ortaokuldaki yenilgilerin, ailendeki sıkıntılar, kimsenin seni anlamaya dahi çalışmaması, lisedeki samimiyetsizliğimiz,  üniversitedeki dostlarımızı bir bir kaybedişlerimiz,   askerliğin yarattığı tahribat, mesleğin yarattığı ilk düş kırıklığı… Hepsi birer  hayal gibi…  


İşte bu sebeple, hayallerimizin omuzlarımızda yarattığı yük bazen ağır gelir bize. “Zaman en iyi ilaçtır” diyenler unutulanların ve geride bırakılanların öze etkisini görmezden gelirler ve zihin, çoğu zaman küçümsediğimiz veya ihmal ettiklerimizin etkisinde ilerler. Bu yüzden, “keşkeleri” olmayan bir hayatı yoktur insanların sadece, kendilerini kandırmışlıkları vardır.  Ne olduğunu arayan bir insan,” her şeyi hür irademle yaptım.” demek yerine neden bunu istediğini ve neden böyle davrandığını sorgulamalıdır. Sorgulamaların başlangıç noktasında ise insanın kitaplara sığmayacak o derin geçmişi vardır.Bu yüzden, hafızalar aksine iddia etse de akıl, bugünü, geleceğe miras diye yaşamalıdır.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dostlukların bitmesi üzerine

Uzunca zamandır dostluk mefhumu üzerine düşünüyorum. Çaresizliğimizin arşa vardığı o hazin gecelerin birindeyim aslında. Sevginin veresiye bile verilemediğini, insanların kalplerinin mühürlendiğini fark ediyorum. Kimsenin kimseye güvenmediği, kimsenin karşılık beklemeden iyilik etmediği, iyilik edenin de enayi yerine konduğu, sonrasında bunun bir görevmiş gibi addedildiği, insanların samimiyeti, malı gibi sakındığı zamanlar bunlar. Kendimden yola çıkıyorum. Lise çağlarımdan beri, beni anlamasını ümit ettiğim insanların, türü bitme tehlikesi altındaki yaban hayvanlarının nüfusundan dahi az olması canımı yakıyor yakmasına fakat asıl tehlikeyi, zor bulunan dostlukları için mücadele etmekten sakınan insanlarda görüyorum. Maddi değerlerini, manevi unsurlardan üstün gören bir garip aciz topluluk, farkında olamadan materyalistleşiyor, basit hesaplarla dostluklarının içine ediyordu. Karmaşık dürtülerinin etkisinde ona neyin iyi geleceğini belirleyemeyen yığınlar, mutluluğu ne yazık ki ...
Devamı

Hakikatin seyahatnamesi

Sonu “yordum” ile biten cümleler kurmak istediğim manasız gecelerimden birindeydim. Klasik müziğin köpürttüğü ruh vaziyetimin engin deryasında kulaç atarken eski günlerimizi düşünüp hüzünleniyordum. Eskiden diyordum, eskilerdeki mutsuzluklarımı gölgeliyordum. Gölgeler insanlara huzur veriyordu fakat ben gerçekleri arayıp, yalanlara sığınarak huzur bulduğunu zanneden güruhtan olamıyordum. Benim ilacım hakikatteydi. Onun peşindeyken mutluydum. Ondan ayrıldığımda yolunu şaşırmış bir gezgin, biçare gönüllerde bir saplantı gibiydim. Kalbime saplanan okun vereceği acıyı, riyakarların ve kendini bilmezlerin dünyasındayken ziyadesiyle yaşıyordum. İronik olan ise bu dünya onlar gibilere aitti. Küçükken aidiyet mefhumunun bu denli önemli bir şey olduğunu bilemezdim. O çağlarda çölde kimsesiz bir bedevi gibi yaşanabileceğine inanıyordum. İnançlarım beni aydınlığa çıkarır zannediyordum. Yanılmıştım. İnsanın yanılgılarını kabullenmesi ne denli zormuş, bunu yıllar yılı acı çekerek anlamıştım. Acı...
Devamı

İnsanlardan tiksinmeye başlamak üzerine

İnsanlarla başlıyorum, onlarla bitiyorum. Onları anlamaya çalıştıkça, giden gençliğimin ardından bakıp hüzünleniyorum. Kendini tanımaktan aciz, önyargıları dağları aşmış beşer yığınlarıyla, galibi belirsiz savaşlarda yitip tükeniyorum. Kahrolası adaleti karanlık yollarda, tökezleyip durduğum bozuk kaldırımlarda ararken, adil olamayan insanların verdiği hükümlerde kaybolup gidiyorum. Vicdanını menfaatlerine satmış, hırslarını benliğinin esiri yapmış, düşüncelerini dünyanın merkezinde sanmış bir güruhla küçülüyor; emeği değersiz gören, sevgiyi inkar eden, saygısızlığı şiar edinen bir nesille yaşamaktan tiksiniyorum. Bildiği yanıldığına yetmeyen, ihtirasları sebebiyle önündeki güzellikleri görmeyi reddeden, taktığı at gözlüğüne dört elle sarılıp bunu maneviyatının en değerli metası addeden küçük insanlara katlanmak zorunda kalıyorum. Vizyonsuzluktan önünü dahi göremeyen bir kitlenin kendini beğenmişliğine şaşırıyor, güneş balçıkla sıvanmaz sözüne tepki olarak doğmuş insanların, her insan ...
Devamı