Kendini anlamlandırmak üzerine

Balkonundaki saksıları sulayan kocakarının bile kendini müstesna hissettiği bu şehirde, "doğru ve mantıklı" olabilmenin imkansızlığını görebilen her insan gibi içime kapandığım olur. Kendi kendime beni değerli kılacak şeylerin ne olduğunu sorar, mütemadiyen belli belirsiz muğlak cevaplar alırım.

Bazen sadece şefkatli bir kadının gölgesinde uyumak istediğimi, bazen saatlerce ağlayıp duvarları yumruklayarak hayata ve insanlara olan hıncımı ifade etmeye arzuladığımı, bazen de hiçbir şeyi takmamacasına hedonist bir biçimde rakı-balık sofralarında entelektüel gevezeliklerle günümü gün etmeyi amaçladığımı hissederim.

  
Yaşamın anlamını ve anlamsızlığını sorguladığımda ise beni hayata bağlayan şeyin acılardan ve anlamsızlıklardan bir gün kurtulacağıma, güzel ve mesut günler göreceğime dair olan bitmek tükenmek bilmeyen yoğun bir inanç olduğuna kani olurum. Bunun için tüm sıkıntılara göğüs gerer, her pozitif insan gibi yarın bugünden daha iyi olacak mottosuna sığınarak kendimi avuturum.
Ama gerçeği tüm çıplaklığıyla görebilen reelist bir beyin, her sınırlı şey gibi uzun vadede yok olacak şeylerin getirdiği ıstırabı öngörmekte,idrak etmekte ve içselleştirmekte ne yazık ki zorluk çekmez.

Tüm bunları gördüğünde ise, her aklı kendi boyutunu aşan insan gibi , sadece sıradan bir yok oluştan daha fazlasını yapmaya, ismini hafızalara kazımaya, insanlığa ve doğaya bir şeyler bırakabilmeye, sevmeye ve sevilmeye anlamlar yüklersin. Çünkü bunlar sınırlı değildir. Uzamsal bi boyut ise insanlar için çok tehlikelidir. Bilinci anlamladırmak ve bir ülkü sahibi olabilmek, bedeninin çürümesine rağmen ruhunun sonsuzluğa erişebilmesinin belki de yegane yoludur.


Bu bağlamda da, yazmak seni sınırlarından kurtaran, toplumun içinde kaybettiğin özgürlüğünü yeniden sana geri veren, seni saçmalıklarınla dahi anlamlı gösteren, bulunmaz bir nimet haline geliyor. Yazdıkça Dostoyevski'yi hatırlıyor, ruhuna methiyeler düzüyorsun, anlamsızlıklarından kurtulup, derin bir oh çekiyorsun. Bilinçaltının dallarını budayıp, yeni filizlerin ruhunda bitmesine imkan tanıyorsun.


Oh be, şimdi hayat daha güzel.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dostlukların bitmesi üzerine

Uzunca zamandır dostluk mefhumu üzerine düşünüyorum. Çaresizliğimizin arşa vardığı o hazin gecelerin birindeyim aslında. Sevginin veresiye bile verilemediğini, insanların kalplerinin mühürlendiğini fark ediyorum. Kimsenin kimseye güvenmediği, kimsenin karşılık beklemeden iyilik etmediği, iyilik edenin de enayi yerine konduğu, sonrasında bunun bir görevmiş gibi addedildiği, insanların samimiyeti, malı gibi sakındığı zamanlar bunlar. Kendimden yola çıkıyorum. Lise çağlarımdan beri, beni anlamasını ümit ettiğim insanların, türü bitme tehlikesi altındaki yaban hayvanlarının nüfusundan dahi az olması canımı yakıyor yakmasına fakat asıl tehlikeyi, zor bulunan dostlukları için mücadele etmekten sakınan insanlarda görüyorum. Maddi değerlerini, manevi unsurlardan üstün gören bir garip aciz topluluk, farkında olamadan materyalistleşiyor, basit hesaplarla dostluklarının içine ediyordu. Karmaşık dürtülerinin etkisinde ona neyin iyi geleceğini belirleyemeyen yığınlar, mutluluğu ne yazık ki ...
Devamı

Hakikatin seyahatnamesi

Sonu “yordum” ile biten cümleler kurmak istediğim manasız gecelerimden birindeydim. Klasik müziğin köpürttüğü ruh vaziyetimin engin deryasında kulaç atarken eski günlerimizi düşünüp hüzünleniyordum. Eskiden diyordum, eskilerdeki mutsuzluklarımı gölgeliyordum. Gölgeler insanlara huzur veriyordu fakat ben gerçekleri arayıp, yalanlara sığınarak huzur bulduğunu zanneden güruhtan olamıyordum. Benim ilacım hakikatteydi. Onun peşindeyken mutluydum. Ondan ayrıldığımda yolunu şaşırmış bir gezgin, biçare gönüllerde bir saplantı gibiydim. Kalbime saplanan okun vereceği acıyı, riyakarların ve kendini bilmezlerin dünyasındayken ziyadesiyle yaşıyordum. İronik olan ise bu dünya onlar gibilere aitti. Küçükken aidiyet mefhumunun bu denli önemli bir şey olduğunu bilemezdim. O çağlarda çölde kimsesiz bir bedevi gibi yaşanabileceğine inanıyordum. İnançlarım beni aydınlığa çıkarır zannediyordum. Yanılmıştım. İnsanın yanılgılarını kabullenmesi ne denli zormuş, bunu yıllar yılı acı çekerek anlamıştım. Acı...
Devamı

İnsanlardan tiksinmeye başlamak üzerine

İnsanlarla başlıyorum, onlarla bitiyorum. Onları anlamaya çalıştıkça, giden gençliğimin ardından bakıp hüzünleniyorum. Kendini tanımaktan aciz, önyargıları dağları aşmış beşer yığınlarıyla, galibi belirsiz savaşlarda yitip tükeniyorum. Kahrolası adaleti karanlık yollarda, tökezleyip durduğum bozuk kaldırımlarda ararken, adil olamayan insanların verdiği hükümlerde kaybolup gidiyorum. Vicdanını menfaatlerine satmış, hırslarını benliğinin esiri yapmış, düşüncelerini dünyanın merkezinde sanmış bir güruhla küçülüyor; emeği değersiz gören, sevgiyi inkar eden, saygısızlığı şiar edinen bir nesille yaşamaktan tiksiniyorum. Bildiği yanıldığına yetmeyen, ihtirasları sebebiyle önündeki güzellikleri görmeyi reddeden, taktığı at gözlüğüne dört elle sarılıp bunu maneviyatının en değerli metası addeden küçük insanlara katlanmak zorunda kalıyorum. Vizyonsuzluktan önünü dahi göremeyen bir kitlenin kendini beğenmişliğine şaşırıyor, güneş balçıkla sıvanmaz sözüne tepki olarak doğmuş insanların, her insan ...
Devamı