Öğretmenler Günü

En hüzünlü olduğum günlerden biri yelkovanın akrebini takip ettiği kadar hızlı bir şekilde geldi çattı. Büyüdükçe hüzünlü olduğum günleri sevmeye başladım. Duygularımın garip karmaşası altında geçmişimin büyülü anlarını yad etmekten duyduğum huzuru tarif etmem zor. Ama biliyorum ki duygusuzluktan defalarca daha iyi bir his bu yaşadığım.

Öğretmen olmaya karar verdiğim karla örtülü bembeyaz gecenin ardından her şeyin aydınlık bir bahar akşamı gibi olamayacağını, öğretmenliğin bana çiçekli yollar, taptaze umutlar, hanlar ve saraylar sunamayacağını kabullenmiştim. Eğitimci olmanın, işini sevmenin bir liyakat değil de başlı başına bir sorun olduğunu, bunu önyargıları ve umutsuzlukları dağları aşmış beşer yığınlarının düşmanlığına yol açacağını derin felsefi değerlendirmelerimde dip not olarak düştüğümü hatırlarım.

Yanılmadığıma üzüldüğümün kati olduğu durumlar kapımda atılmayı bekleyen çöp poşetleri gibi insafsızca bekliyorken yaşadığım hüznün beni ayakta tutması garipsenebilir. Fakat bu hüznün içinde açılmamış gül goncaları, yeni filizlenmiş buğday yaprakları, en umutsuz anımda “iyi ki sizin öğrencinizim” diyen egosu hala aklına mukayyet olmamış azınlıklar var. Bu azınlıklar ki gülmeyi anlamlı kılan, sorduğu sorunun içine safiliğini ve temizliğini katan, bazen sevdiğini “elalem ne der” deyip içine atan, ama bunu gözlerindeki ışıltıyla belli edip, toplumun kaotik durumlarında bir nebze taze nefes alabilmeyi sağlayan zat-ı şahanelerden oluşuyor. Onlar bu toplumun içinde kirlenmeye bir o kadar yaklaşmış ama hala bir umut belki bir şeyler değişir diye ısrarla bekleyen öğrencilerim. Onların sabrı tükenmesin, insanlığa ve güzelliğe olan umutları bir cılız kandilinki gibi sönmesin diye uğraşırken hüzün benim gazyağım oluyor.



Onları düşündükçe hüzünleniyor, yaşadıkları hayatı, içlerinde yaşattıkları derin fırtınaları anlamlandırabildikçe bir işe yaradığımı hissediyorum. Güvensizlik duymasınlar, sevgisizlik hastalığına yakalanmasınlar diye için için ürküyorum. Bir matematik probleminin felsefesini tartışamıyorum belki ama aynı sandaldaki iki yolcu gibi birbirimize muhtaç olduğumuzu fark edip, soğuk dalgalara karşı omuz omuza mücadele verdiğimizi anlayabiliyorum.


Kimseye ihtiyacımın olmadığını anlamam için tatlı bir gülümseme yetiyor. Ülkenin dört bir yanına gitmiş her bir öğrencimin beni aradığındaki “hocam sizi özledim” kelamları duygusal tatminin doruklarında olmamı, kendime güven duymamı ve doğru bildiklerim konusunda daha da inatçı olmamı sağlıyor. Çünkü biliyorum ki rüzgarın tersine giden uçurtmalar yükseliyor. Yükseldikçe aşağıdakiler beni karınca zannediyor ama bilmiyorlar ki bulutların arasında her şeye rağmen, o koca kalpli yürekler, sevecenliğini hala kaybetmemiş nev-i şahsına münhasır bir gençlik bana bakıp selam duruyor.
Ve ben işte o zaman iyi ki öğretmen olmuşum diyorum. Hem de defalarca…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dostlukların bitmesi üzerine

Uzunca zamandır dostluk mefhumu üzerine düşünüyorum. Çaresizliğimizin arşa vardığı o hazin gecelerin birindeyim aslında. Sevginin veresiye bile verilemediğini, insanların kalplerinin mühürlendiğini fark ediyorum. Kimsenin kimseye güvenmediği, kimsenin karşılık beklemeden iyilik etmediği, iyilik edenin de enayi yerine konduğu, sonrasında bunun bir görevmiş gibi addedildiği, insanların samimiyeti, malı gibi sakındığı zamanlar bunlar. Kendimden yola çıkıyorum. Lise çağlarımdan beri, beni anlamasını ümit ettiğim insanların, türü bitme tehlikesi altındaki yaban hayvanlarının nüfusundan dahi az olması canımı yakıyor yakmasına fakat asıl tehlikeyi, zor bulunan dostlukları için mücadele etmekten sakınan insanlarda görüyorum. Maddi değerlerini, manevi unsurlardan üstün gören bir garip aciz topluluk, farkında olamadan materyalistleşiyor, basit hesaplarla dostluklarının içine ediyordu. Karmaşık dürtülerinin etkisinde ona neyin iyi geleceğini belirleyemeyen yığınlar, mutluluğu ne yazık ki ...
Devamı

Hakikatin seyahatnamesi

Sonu “yordum” ile biten cümleler kurmak istediğim manasız gecelerimden birindeydim. Klasik müziğin köpürttüğü ruh vaziyetimin engin deryasında kulaç atarken eski günlerimizi düşünüp hüzünleniyordum. Eskiden diyordum, eskilerdeki mutsuzluklarımı gölgeliyordum. Gölgeler insanlara huzur veriyordu fakat ben gerçekleri arayıp, yalanlara sığınarak huzur bulduğunu zanneden güruhtan olamıyordum. Benim ilacım hakikatteydi. Onun peşindeyken mutluydum. Ondan ayrıldığımda yolunu şaşırmış bir gezgin, biçare gönüllerde bir saplantı gibiydim. Kalbime saplanan okun vereceği acıyı, riyakarların ve kendini bilmezlerin dünyasındayken ziyadesiyle yaşıyordum. İronik olan ise bu dünya onlar gibilere aitti. Küçükken aidiyet mefhumunun bu denli önemli bir şey olduğunu bilemezdim. O çağlarda çölde kimsesiz bir bedevi gibi yaşanabileceğine inanıyordum. İnançlarım beni aydınlığa çıkarır zannediyordum. Yanılmıştım. İnsanın yanılgılarını kabullenmesi ne denli zormuş, bunu yıllar yılı acı çekerek anlamıştım. Acı...
Devamı

İnsanlardan tiksinmeye başlamak üzerine

İnsanlarla başlıyorum, onlarla bitiyorum. Onları anlamaya çalıştıkça, giden gençliğimin ardından bakıp hüzünleniyorum. Kendini tanımaktan aciz, önyargıları dağları aşmış beşer yığınlarıyla, galibi belirsiz savaşlarda yitip tükeniyorum. Kahrolası adaleti karanlık yollarda, tökezleyip durduğum bozuk kaldırımlarda ararken, adil olamayan insanların verdiği hükümlerde kaybolup gidiyorum. Vicdanını menfaatlerine satmış, hırslarını benliğinin esiri yapmış, düşüncelerini dünyanın merkezinde sanmış bir güruhla küçülüyor; emeği değersiz gören, sevgiyi inkar eden, saygısızlığı şiar edinen bir nesille yaşamaktan tiksiniyorum. Bildiği yanıldığına yetmeyen, ihtirasları sebebiyle önündeki güzellikleri görmeyi reddeden, taktığı at gözlüğüne dört elle sarılıp bunu maneviyatının en değerli metası addeden küçük insanlara katlanmak zorunda kalıyorum. Vizyonsuzluktan önünü dahi göremeyen bir kitlenin kendini beğenmişliğine şaşırıyor, güneş balçıkla sıvanmaz sözüne tepki olarak doğmuş insanların, her insan ...
Devamı