Öğretmenler Günü
En hüzünlü olduğum günlerden biri yelkovanın akrebini takip ettiği kadar hızlı bir şekilde geldi çattı. Büyüdükçe hüzünlü olduğum günleri sevmeye başladım. Duygularımın garip karmaşası altında geçmişimin büyülü anlarını yad etmekten duyduğum huzuru tarif etmem zor. Ama biliyorum ki duygusuzluktan defalarca daha iyi bir his bu yaşadığım. Öğretmen olmaya karar verdiğim karla örtülü bembeyaz gecenin ardından her şeyin aydınlık bir bahar akşamı gibi olamayacağını, öğretmenliğin bana çiçekli yollar, taptaze umutlar, hanlar ve saraylar sunamayacağını kabullenmiştim. Eğitimci olmanın, işini sevmenin bir liyakat değil de başlı başına bir sorun olduğunu, bunu önyargıları ve umutsuzlukları dağları aşmış beşer yığınlarının düşmanlığına yol açacağını derin felsefi değerlendirmelerimde dip not olarak düştüğümü hatırlarım. Yanılmadığıma üzüldüğümün kati olduğu durumlar kapımda atılmayı bekleyen çöp poşetleri gibi insafsızca bekliyorken yaşadığım hüznün beni ayakta tutması garipsenebili...